Wdzięczność w każdej z nas.

Kocham Go całym sercem. Jest dla mnie jedyny, wyjątkowy, niepowtarzalny, najlepszy. Ma zestaw zalet, które mnie uskrzydlają i pakiet wad, z którymi jestem w stanie dojść do porozumienia. Taki jest mój Mąż. Ufam, że większość z Was (jak nie wszystkie! ;)) może 
w podobnych kategoriach wypowiadać się o swoim.


Skoro mamy takich wspaniałych mężczyzn przy sobie, nie sposób jest zapomnieć 
o wdzięczności za dar ich osób. Wdzięczność- wbrew pozorom to o niej chcę dziś opowiedzieć ;P Nawiążę do opisanej już sytuacji, która znowu, z okazji 8 Marca, radośnie się powtarza. 
I uśmiecham się i cieszę, choć szczerze przyznaję w głębi serca, że rodzi się też w mojej głowie myśl: "Jeeeeej, po co to wszystko? Mamy tyle wydatków, lepiej odłożyć te pare groszy do skarbonki na coś potrzebniejszego. Kwiaty postoją kilka dni i będą do wyrzucenia..." I gryzę się wtedy w język. Mam świadomość, że jak raz zareaguję w ten sposób, mogę- choć w dobrej wierze- ale jednak zniechęcić mojego Męża do tego typu przyjemnych przecież bardzo prezentów. I kwiatów więcej w życiu z jego inicjatywy nie oglądać. A tego nie chcę, o nie! Więc doceniam, cieszę się, uśmiecham, wstawiam do wody i stawiam w widocznym miejscu, żeby pachniało wiosną i Jego zaangażowaniem w nasz związek.

A zaraz potem przychodzi kolejna myśl: "Jest cudownym człowiekiem, że pamięta; że się stara." I jestem Mu za to wdzięczna. To uczucie budzi u mnie ciepło w sercu, lekkość, dobre samopoczucie, spokój, który wypełnia mnie od środka. Taka właśnie dla mnie jest wdzięczność. Jest uczuciem, które warto w sobie pielęgnować i dbać o nie, bo daje zaskakująco dobre owoce. Wdzięczność żywię też do wszystkich innych mężczyzn, którzy akurat przy okazji Naszego Święta podkreślają w jakiś sposób naszą kobiecość. To naprawdę bardzo miłe i budujące dla mnie! :)

A dla Ciebie czym jest wdzięczność; jak ją odczuwasz w swoim życiu?