Syf, kiła i mogiła.

Zachmurzone niebo sprzyja ponurym rozmyślaniom, a spacery porządkowaniu idei.
Jedną z moich jest szczęśliwe małżeństwo. Wspierające się. Rozumiejące swoje potrzeby. Dążące do harmonii. Uporządkowane. Dające sobie niezbędną przestrzeń. Kochające się.

Jak to już w życiu bywa, niektórym związkom bliżej do tego obrazu, innym nie. Wiele zależy od poziomu świadomości obojga i chęci pracy nad swoją relacją. 

Czasami jednak do ideału jest baaaaardzo daleko. Wiesz, kiedy to się zaczyna? Kiedy chcemy coś sobie na siłę udowodnić; kiedy spieramy się o teściów; kiedy przerzucamy na siebie nawzajem winę za chorobę dziecka; kiedy wyciągamy na wierzch stare brudy (dawno już omówione i zapomniane, ale w momencie kłótni świetnie przybijające gwóźdź do trumny); kiedy chcemy koniecznie dominować; kiedy naiwnie czekamy, aż on się domyśli a on czeka, że przestaniemy milczeć; kiedy zamiast porozmawiać rzucamy krytyczne spojrzenia; kiedy kwitujemy wszystko słowami: "Nie wiesz o co chodzi? Widocznie jesteś głupszy/-a niż wyglądasz".

Przy natłoku takich oskarżeń nasze małżeństwo z sielankowego, szczęśliwego zdjęcia ślubnego przemienia się powoli i niezauważalnie w zagracone podwórko. Owszem, na początku można tego w ogóle nie czuć- ot, jedna jakaś drobna kłótnia, jedno porządniejsze "wygarnięcie" sobie. A od tego spustoszenie sukcesywnie się zaczyna. Narastające niedomówienia i rany bolą coraz bardziej. Tym bardziej, im więcej czasu upływa od niewyjaśnienia sobie fundamentalnych kwestii...(a jak zbawienna jest zmiana perspektywy widzenia i oddanie się sprawie wspominałam już tutaj i tutaj).

Ja nie chcę mieć małżeństwa niczym stare, zagracone podwórko z rozklekotaną bramą 
i poszarpaną siatką. Daleko mi do takiej wizji; do wizji, w której relacja powoli zamiera; w którą włazi duchowy syf pustki. 

A czego Ty chcesz? Dążysz w swoim życiu do zdominowanej szczęściem i harmonią relacji czy pozwalasz, aby wszystkie Twoje pragnienia leciały na łeb, na szyję w dół?